موسیقی تیتراژ پایانی سریال شب دهم اثری آوازی از فردین خلعتبری بر شعری از افشین یداللهی است که زمان پخش سریال مورد استقبال فراوان قرار گرفت.
سه عامل اصلی یعنی موسیقی، شعر و اجرای آواز، ترکیبی هماهنگ و همسان به وجود آوردند که این یکدستی موجب شد موسیقی سریال شب دهم از جمله آثار ماندگار دهه ۸۰ شود.
موسیقی این سریال بر دو عنصر ملودی و فضای تنظیم استوار است. فضای تنظیم یعنی ایجاد حالت‌های افکتیو در موسیقی به‌وسیله سازهای اکوستیک.
استفاده از حجم سازهای بادی، برنجی و کوبه‌ای (تیمپانی و سنج) پدهای زهی و حرکت‌های قوی باس در رژیسترهای بم در ایجاد این فضاسازی افکتیو نقش بسزایی دارد.
همچنین بهره‌گیری از رنگ صوتی سازهای ایرانی (سنتور) در میان این حجم ارکستر برای اجرای جواب‌های کوتاه به ملودی آوازی تاثیر کنتراست صوتی را در ذهن شنونده افزایش می‌دهد.
ارکستراسیون خلعتبری بیشتر با تاثیر از آهنگسازان فیلم بویژه آنها که به آثارشان علاقه بیشتری دارد، انجام می‌شود و تا حد زیادی زبانی خاص به خود گرفته است.
ملودی بخش آواز هرچند فضایی ایرانی دارد، ولی روند حرکت ملودی و گردش نغمه‌های آن تازگی ویژه‌ای دارد و این تازگی بیشتر به خاطر غیرقابل پیش‌بینی بودن جمله‌هاست.
جمله‌پردازی ملودی‌ها به گونه‌ای نشان‌دهنده اهمیت ملودی نزد آهنگساز است و همین عامل جذابیت ملودی نقش بسزایی در محبوبیت این موسیقی برای مخاطب داشته است.
ناگفته نماند که ملودی بخش آوازی را به علت روند حرکت غیرقابل پیش‌بینی نمی‌توان زمزمه کرد، اما تاثیر حسی آن در ذهن شنونده عمیق و لذت‌بخش است.
علیرضا قربانی اجرای بخش آواز آن را بخوبی انجام داده است. تلاش برای بیان واضح و گویای شعر و اجرای دقیق تحریرها و فراز و فرودهای نامتعارف خط ملودی از جمله بارزترین جنبه‌های اجرایی بخش آواز است. رنگ صدای قربانی هم با فضای موسیقی بسیار همخوانی دارد.
همچنین تنالیته انتخاب شده از سوی آهنگساز بخوبی در بهترین منطقه صوتی خواننده قرار گرفته است.
