متن دکلمه // شاخه همخون جدا مانده من / آسمان تو چه رنگ است امروز؟ / آفتابی‌ست هوا؟ / یا گرفته‌است هنوز؟ / من در این گوشه که از دنیا بیرون است / آسمانی به سرم نیست / از بهاران خبرم نیست / آنچه می‌بینم دیوار است / آه این سخت سیاه / آن چنان نزدیک است / که چو بر می‌کشم از سینه نفس / نفسم را بر می‌گرداند / ره چنان بسته که پرواز نگه / در همین یک قدمی می‌ماند / کورسویی ز چراغی رنجور / قصه پرداز شب ظلمانی‌ست / نفسم می‌گیرد / که هوا هم اینجا زندانی‌ست / هر چه با من اینجاست / رنگ رخ باخته است / آفتابی هرگز / گوشه چشمی هم / بر فراموشی این دخمه نینداخته است. / اندر این گوشه خاموش فراموش شده / کز دم سردش هر شمعی خاموش شده / یاد رنگینی در خاطر من / گریه می‌انگیزد / ارغوانم آنجاست / ارغوانم تنهاست / ارغوانم دارد می‌گرید… / چون دل من که چنین خون آلود / هر دم از دیده فرو می‌ریزد / ارغوان / این چه رازی‌ست که هر بار بهار / با عزای دل ما می‌آید؟ / که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است / وین چنین بر جگر سوختگان / داغ بر داغ می‌افزاید؟ / ارغوان پنجه خونین زمین / دامن صبح بگیر / وز سواران خرامنده خورشید بپرس / که بر این درد غم می‌گذرند؟ / ارغوان خوشه خون / بامدادان که کبوترها / بر لب پنجره باز سحر غلغله می‌آغازند / جان گل رنگ مرا / بر سر دست بگیر / به تماشاگه پرواز ببر / آه بشتاب که هم پروازان / نگران غم هم پروازند / ارغوان بیرق گلگون بهار / تو برافراشته باش / شعر خونبار منی / یاد رنگین رفیقانم را / بر زبان داشته باش؛ / تو بخوان نغمه ناخوانده من / ارغوان شاخه همخون جدا مانده من… /