تنهاترین نهنگ دنیا عنوانی بود که نیویورک‌تایمز در سال ۲۰۰۴ به یک وال آبی داد.
قضیه ازاین‌قرار بود که تنهاترین نهنگ، نهنگی بود که دانشمندان او را از سال ۱۹۹۲ تحت نظر داشتند تا بالاخره علت تنهایی‌اش را کشف کردند!
نهنگ ۵۲ هرتزی، نامی بود که دانشمندان پس از ضبط صدایش برای او در نظر گرفتند.
محدوده صوتی آواز وال‌های آبی بین ۱۵ تا ۲۰ هرتز است، درحالی‌که آواز این نهنگ فرکانسی معادل ۵۲ هرتز داشت، درنتیجه توسط هیچ نهنگ دیگری قابل‌شنیدن و شناسایی نبود.
این نهنگ که به خاطر فرکانس صدایش «52 هرتز» نیز نامیده می‌شود، تنهاترین نهنگ دنیا خوانده می‌شود که هیچ پاسخی برای نغمه‌های عاشقانه‌اش دریافت نمی‌کند.
«52 هرتز» نه‌تنها در فرکانسی به‌مراتب بالاتر می‌خواند؛ بلکه بسیار کوتاه‌تر و به‌دفعات بیشتری نسبت به دیگرگونه‌های نهنگ می‌خواند. توگویی به زبانی صحبت می‌کند که تنها خود آن را می‌فهمد و عجیب‌تر آنکه در انتخاب مسیر مهاجرت خود هم هرگز مسیر سایر نهنگ‌ها را انتخاب نمی‌کند!
این داستان شاید حکایت تنهایی خیلی از ما باشد سخن گفتن و زیستن در آواها، رؤیاها و دنیاهایی که توسط دیگران قابل‌دیدن، شنیدن و درک کردن نیست!
گروه iday که یک گروه موسیقی روسی است که با الهام از زندگی این نهنگ یک قطعه ساخته است. از صدای ضبط‌شده همین نهنگ تنها هم در این قطعه استفاده‌شده و صدای پس‌زمینه آهنگ آوای تنهاترین نهنگ دنیاست.
آهنگ تصویری بر اساس صدای تنهاترین وال جهان که فرکانس صدایش با فرکانس گونه خودش فرق می‌کند!
برای نظر دادن وارد شوید